Kilka dni temu, ktoś na przykład wystawił na popularnym portalu aukcyjnym (zaczynającym się na literkę „A”), niepozorny mogłoby się wydawać, akt zgonu, wystawiony w ratuszu niedalekiej Oruni. Tym samym, który właśnie został wyremontowany przez miasto Gdańsk. Wystawiono go 6 lutego 1934 r. Oto co było dalej: Tego dnia zjawił się Willy de Veer, zamieszkały przy Niederfeld 107 (ul. Żuławska na wysokości Niegowa) i zgłosił, że jego małżonka Franciska de Veer, z domu Piernicka, bez zawodu, wyznania menonickiego, zamieszkała w Gdańsku-Oruni, urodzona w Nenkau (Jasieniu), powiat Gdańskie Wyżyny rodzice zmarłej nieznani zmarła we wspólnym mieszkaniu dnia 5 lutego roku trzydziestego czwartego, o godz. wpół do dziewiątej.
Nazwisko Piernicki -/a, jest dość powszechnym nazwiskiem kaszubskich mieszkańców. Wygląda więc na to, że kobieta zmieniła dla męża wyznanie. A trafić na menonitę w 1934 roku było już naprawdę ciężko. Menonici należeli w świadomości pomorzan do tej grupy religijnej, wokół której roztaczała się aura tajemnicy. Może tez dlatego, że w odbiorze ich sąsiadów stanowili społeczność, odbieraną jako hermetyczną, działającą i żyjącą raczej w swoich kręgach. Stąd też do dzisiaj niewiele o nich wiemy, poza tym może, że zjawili się na Żuławach w wyniku prześladowań religijnych, które nakazały im opuścić ich rodzinną Holandię. Zjawili się na Żuławach dlatego, że były i są one kopią ich holenderskiej ojczyzny, a przyjmowani byli na tych terenach bardzo otwarcie, gdyż posiadali wiedzę i umiejętności „wyrywania” żyznych ziem uprawnych morzu. Ich hermetyczne życie, opierające się na „módl się i pracuj” głęboko utkwiło w naszej świadomości. Czy jednak byli oni aż tak hermetyczni i niedostępni? Chyba nie. Co rusz spotykamy się ze świadectwami na ich „wyjście poza ich własny krąg”. W Jagatowie i okolicznych wioskach osiedlili się swego czasu pojedynczy menoniccy gospodarze. A świadectw na to nie trzeba szukać w starych archiwach. Wystarczą odwiedziny na cmentarzu w Żuławie, by dostrzec, że najczęściej pojawiającym się nazwiskiem na tamtejszych nagrobkach jest „Klassen” w rożnych jego pisowniach. Uwagę zwraca fakt, że osoby tam pochowane żyły jeszcze w czasach powojennych, co burzy co najmniej dwa podstawowe poglądy; że wszyscy menonici i ich potomkowie wyjechali stąd zaraz po wojnie oraz, że nie zmieniali wyznania. Nasz bohater zaś mimo, że mieszkał w chwili zdarzenia w Niegowie, to znaczy na Żuławach, pochodził z … „nie menonickiego” Jasienia. W ten sposób w naszych częstych kwerendach natknęliśmy się na jeszcze jedno świadectwo „wychodzenia” menonitów poza Żuławy Gdańskie, czy Pruszcz Gdański i ich skomplikowanych a ciekawych dróg życiowych.
Dom Wiedemanna
Napisz komentarz
Komentarze